در ۲۹نوامبر ،۲۰۰۵ «ادوارد مورس»، «ديويد گولدوين»، «سيمون هندرسون» و «پل سيمونس» در گردهمايى ويژه سياسى انستيتو واشنگتن سخنرانى كردند. اين گردهمايى تحت عنوان «سرانجام بهاى نفت در سال۲۰۰۶» نقطه نظر سياسى انستيتو در كتاب «كاهش مخاطره پذيرى به شوك انرژى خاورميانه»: عنصرى اصلى در تقويت امنيت انرژى در ايالات متحده تأليف «سيمون هندرسون» و «پاتريك كلاوسون» را اعلام كرد. ادوارد مورس مشاور اجرايى شركت تجارى «هس انرژى» و مؤلف پيشين هفته نامه «اطلاعات نفتى» است. ديويد گودرن رئيس استراتژيك هاى بين المللى گولدوين و دستيار سابق وزير انرژى در امور بين الملل و قائم مقام «بيل ريچارد سون» سفير آمريكا در سازمان ملل متحد است. سيمون هندرسون عضو ارشد انستيتو واشنگتن ساكن در لندن و مؤلف كتاب «New Pillar» كشورهاى محافظه كار عرب خليج فارس و استراتژى آمريكاست. پل سيمونس قائم مقام و دستيار وزير كشور در انرژى، تحريم ها و كالاها و كاردار پيشين ايالات متحده در تل آويو است. آنچه در زير مى آيد، گزارشى از نقطه نظرهاى آنها درتابستان۲۰۰۵ است.

ادوارد مورس

در دهه هاى ۵۰ و ۶۰ قرن بيستم، توليد جهانى نفت همه ساله با شتاب رشد يافت و دستگاه سرمايه گذارى عظيمى براى پاسخگويى به نياز روزافزون برقرار شد. صنعت وارد دوره اى از محدوديت تأمين نفت شد كه با بحران نفت در دهه۷۰ آشكار شد. در دهه،۸۰ تصوير تقاضا تغييرى اساسى يافت؛ تقاضاى نفت در سال۲۰۰۰ تفاوت چندانى با نياز به آن در سال۱۹۸۰ نداشت. اين امر منجر به توقف توليد بيش از اندازه اى شد كه تا آن هنگام، اساس فعاليت دنيا را تشكيل مى داد. امروز، ظرفيت توليد اوپك از ميزان آن در سال۱۹۸۰ كمتر است. صنعت جهانى نفت به كمك سرمايه گذاريهاى قبلى به حيات خود ادامه داده است.

مثال ديگرى براى متمايز ساختن چرخه هاى نفتى، محدوديت توليدى است كه از اواخر دهه۱۹۹۰ جهان با آن روبرو شده است. وضعيت اساسى در چند سال آينده همانند چندسال گذشته خواهد بود. نظام جهانى در محدوديت توليد به سر خواهد برد و نسبت به خطر افزايش قيمت ها آسيب پذير خواهد ماند. قيمت نفت روندى صعودى داشته است، گرچه مراحل كوتاه مدتى از نوسان مانند كاهش اخير قيمت ها را شاهد بوده است. رشد پايدار اقتصادى مايه تداوم تقاضاست، جنبه ديگر مسأله، نماى مبهم تأمين نياز است. توليد كشورهاى غيراوپك به مراتب كندتر از ميزان تقاضا رشد مى يابد و اكثر اين توليد از نظر تصفيه ترش (يعنى حاوى سولفور زياد) است. ظرفيت اضافى اوپك به كار گرفته شده و ظرفيت رشد آن اندك است. عوامل متعددى منجر به كاهش سرمايه گذارى در ظرفيت توليد جديد شده كه از آن جمله، ارزيابى كمتر سطوح قيمتهاى بعدى بوده است. افزايش قيمت نفت باعث شده كه مالكان منابع متقاضى دريافت بيشتر در مقابل حق اكتشاف مناطق بالقوه سودآور شوند كه به نوبه خود باعث كاهش ميزان سرمايه گذارى و كاهش تأمين مى شود. همين تصوير در مورد تصفيه مطرح مى شود، ظرفيت پالايشگاهى در دهه۸۰ به سرعت افزايش يافت كه همگام با رشد تقاضايى بود كه در دهه۶۰ و ۷۰ رخ داده بود و باعث ايجاد محيطى مطلوب و منظم شد. كاهش تقاضا در دهه۸۰ منجر به افزايش ظرفيت تصفيه شد؛ در ،۱۹۸۷ ظرفيت اضافى تصفيه در ايالات متحده به تنهايى ۹‎/۹ ميليون بشكه در روز بود، از آن پس به علت كاهش بازگشت سرمايه، سرمايه گذارى محدودى در ظرفيت سازى انجام شده و به جاى آن، سرمايه گذارى براساس شرايط محيطى صورت گرفته است. سرمايه گذارى در توليد و تصفيه فقط طى زمان به سرانجام مطلوب خواهد رسيد. چندسال آينده، سالهايى از آسيب پذيرى قابل توجه نسبت به شوك هاى سياسى خواهد بود.

ديويد گولدوين

نفت خاورميانه نه تنها در حال حاضر براى تأمين نياز به انرژى ايالات متحده ضرورى است، بلكه تمام شواهد نشانگر رشد وابستگى آمريكا به منطقه طى دهه هاى آتى است. در حقيقت، وابستگى ايالات متحده به تأمين انرژى از خاورميانه طى ۳۰سال آينده دوبرابر خواهد شد. حتى اگر ايالات متحده مى توانست بر وابستگى انرژى خود فائق آيد (كه سناريوى غيرمحتمل به نظر مى رسد) ساير ملت ها همچنان به نفت خاورميانه وابسته خواهند ماند و بنابراين نسبت به نگرانى حكومتهاى خاورميانه حساسيت خود را حفظ خواهد كرد. وابستگى ملت هاى مصرف كننده به خاورميانه، نوعى آسيب پذيرى سياسى براى ايالات متحده ايجاد مى كند كه ممكن است از نظر واشنگتن، اقناع ملت هاى مصرف كننده به همكارى بر سر ابتكارهاى سياسى مربوط به كشورهاى توليدكننده نفت خاورميانه را دشوار كند. بازار جهانى نفت ناشى از جهانى سازى وابستگى سياسى ملت هاى فوق به مصرف نفت را صرف نظر از نياز ايالات متحده پايدار مى كند. بنابراين پاسخ يكجانبه در مورد مسائل انرژى براى ايالات متحده وجود ندارد و فقط راه حلى جهانى كه به طور خاص شامل چين و روسيه باشد، مطرح مى شود. مسأله رقابت در سياست خارجى هنگامى مشكل تر مى شودكه مليت گرايى در مورد منابع،قدرت بيشترى پيدا مى كند.

برداشتن گام هاى متعدد توسط حكومت ايالات متحده مى تواند امنيت انرژى را بهبود بخشد، ايالات متحده بايد جامعه جهانى را از طريق فعاليت هاى خود در سرزمين آمريكا با ارتقاى صرفه جويى چشمگير انرژى با استفاده از ابزارهاى كارآمدتر از نظر سوخت، تأمين سرمايه گذارى در تكنولوژى ها و زيرساختارهاى جديد و پذيرش سياست تكنولوژى ملى براى جايگزينى قانونگذارى وسيع و بلندپروازانه بدون هدف مشخص رهبرى كند. به علاوه، نياز به راهبردهاى سياست خارجى براى ارتقاى بهتر ثبات در ملت هاى داراى نفت در آفريقا و آمريكاى لاتين احساس مى شود و نيز بايد امنيت كلى نظام انرژى كه در دهه ۷۰ بنا گذاشته شده است، به روز شود. همچنين نوسازى سازمان كلى انرژى توسط جامعه بين المللى يعنى سازمان توسعه و همكاريهاى اقتصادى حياتى است. ايالات متحده بايد بازار آزاد انرژى را تشويق كند و نيز انرژى بايد به عنوان نرم افزارى به منظور ارتقا و علاقه افراد به اجناس آمريكا شود.
سيمون هندرسون

ايالات متحده نمى تواند از اين واقعيت كه اقتصاد جهان وابسته به نفت خاورميانه است ، گريزى داشته باشد و بنابراين اختلال در تأمين نفت براين مسأله مؤثر خواهد بود. خودكفايى در انرژى بلندپروازى مطلوبى است، ولى ايالات متحده را از رخدادهاى ساير نقاط مصون نمى كند. طى دو تا سه دهه آينده، جايگزين هايى براى نفت در مسائل حمل و نقل سربرخواهد آورد كه بخشى از آن ناشى از مكانيسم هاى بازار به دليل رقابت به دليل قيمت هاى بالاست، ولى طى چندسال آينده، راه حل درخشانى وجود نداردكه البته بدان معنا نيست كه نبايد هيچ كارى انجام داد.

تمركز جديد سياست خارجى انستيتو واشنگتن ، «كاهش آسيب پذيرى به شوك هاى انرژى خاورميانه : عنصرى اساسى در تقويت امنيت انرژى ايالات متحده» (نوشته هندرسون و كلاوسون) گروهى از معيارها را توضيح مى دهد كه مى توان و بايد مطرح كرد. ايالات متحده در حال حاضر تا حدودى چند اقدام را در دست دارد. نكته مهم آن است كه كاهش اخير قيمت هاى نفت نبايد چنين اثر سياسى داشته باشد كه مسأله تمام شده انگاشته شود. عناصر حل مسأله شامل سازماندهى روند سياست انرژى به منظور تلفيق تمام اهداف ملى، بهبود اطلاعات و تقويت هماهنگى، طراحى نقشه هاى جايگزين براى پاسخگويى به شوك انرژى يعنى فراتر از بهره ورى از ذخاير نفتى ، افزايش نقش ذخاير نفتى و تأمين ظرفيت و انعطاف بيشتر در تمام بخش هاى نظام تأمين انرژى است.
در سطح بين المللى ، ايالات متحده بايد بهترين روش هاى ضدتروريسم را تقويت كند؛ اصلاحات سياسى را به عنوان بخشى از جنگ در مقابل بنيادگرايى خشن تشويق كند، حملات توسط كشورهاى دشمن را دفع نمايد و طراحى كافى براى نيروهاى نظامى بخصوص نيروى دريايى را مدنظر قرار دهد و دراين زمينه ، پيشنهادهاى تئورى وجود ندارد. اظهارات اخير رهبران ايران در مورد اقدام عليه صادرات نفت خليج فارس نشانگر آن است كه وقت اندكى باقى مانده است. گزارش جديد انستيتو واشنگتن بايد مشاركت چشمگيرى به قالب بندى سياسى و مباحثات آن داشته باشد.
پل سيمونس

طى سه ماه گذشته، قيمت نفت رو به كاهش بوده و پيش بينى وزارت انرژى براى قيمت متوسط نفت در سال ۲۰۰۶ حدوداً ۶۵ دلار در هر بشكه بوده است.
حكومت ايالات متحده درصدد حمايت از تأمين انرژى ايالات متحده آمريكاست. اين كشور در حال افزايش ذخيره استراتژيك نفت است تا اطمينان يابد دولت مى تواند در وضعيت هاى خاص بازارهاى بى قرار را آرام كند. پيشنهاد اخير براى آزادسازى منابع پس از توفان كاترينا مثالى براى تأثير چنين سياستى است.

ايالات متحده همچنين در مسائل امنيت انرژى بين المللى فعال است و مذاكرات دوجانبه اى را با چين و هند در دست دارد و آن كشورها را به راهبردهاى هماهنگ ترى در مقابل ذخاير استراتژيك نفت جذب مى كند. واشنگتن به طور فعال، گسترش تأمين نفت فراتر از اوپك را تشويق مى كند كه مى توان براى مثال از برقرارى خط لوله باكو - جيحان - تفليس براى سرازيركردن نفت درياى خزر به بازار جهانى نام برد.
دولت بوش بر تبديل تكنولوژى انرژى تأكيدى جدى دارد . اين دولت همچنين به طور فعال، تكنولوژى هاى افزايش كارايى انرژى را مانند نوآوريهاى متعدد ماشين ها با سوخت هاى چندگانه مورد تشويق قرار داده است.