کلاوس شولتز (به انگلیسی: Klaus Schulze) آهنگ‌ساز و نوازنده گیتار، درامز، کیبورد و عضو سابق گروههای تنجرین دریم ^*و  ^*است.

شولتز که با نام مستعار ریچارد وانفراید نیز شناخته می‌شود زادهٔ ۴ آگوست ۱۹۴۷ در برلین آلمان است. او تابه‌حال بیش از ۴۰ آلبوم شخصی منتشر کرده است.

دهه ۱۹۷۰

در سال ۱۹۷۰، کلاوس شولتز که بعنوان نوازنده درامز بهمراه ^*[۳] و ^*[۴] در گروه تنجرین دریم بود، پس از انتشار اولین آلبوم گروه با نام "الکترونیک مدیتیشن"^*[۵]، گروه را ترک کرد و بهمراه  ^*[۶] گروه  را تشکیل داد. اما او پس از انتشار اولین آلبوم، این گروه را نیز ترک کرد تا به صورت انفرادی به آهنگسازی بپردازد.

شولتز اولین آلبوم انفرادی خود را در سال ۱۹۷۲ تحت عنوان "ایرلیشت" ^*[۷] منتشر کرد. در این آلبوم او از ارگ و صدای ضبط و فیلتر شدهٔ یک ارکستر -به طوری که قابل تشخیص نیست- بهره جست. آلبوم بعدی او "سایبرگ" ^*[۸] نام داشت که بسیار شبیه اولین آلبوم اوست، ولی اینبار او از سینت سایزر ^*[۹] نیز استفاده کرد.

آثار او از این مقطع بسیار پیشرو و متعالی شد. از مهمترین آلبومهای او میتوان به "سحرگاه ماه" ^*[۱۰] در سال ۱۹۷۶ (اولین آلبومی که در آن، شولتز از سینت سایزر  ^*[۱۱] استفاده کرد)، "سراب"^*[۱۲] در سال ۱۹۷۷ و "شن روان" ^*[۱۳] در سال ۱۹۷۹ (با همکاری آرتور براون ^*[۱۴] به عنوان خواننده در آهنگ "سایه های جهالت" ^*[۱۵]) اشاره کرد. او همچنین در سال ۱۹۷۶ به گروه آهنگساز و نوازنده پرکاشن ژاپنی،  ^*[۱۶] پیوست. (در این گروه نوازنده های دیگری نیز از جمله ^*[۱۷]،  ^*[۱۸] و  ^*[۱۹] حضور داشتند.)

در موسیقی شولتز، بیشتر از هر موسیقیدان الکترونیک دیگری در آن عصر، صداهای آلی شنیده میشود، حتی هنگامی که از سازهای غیر الکترونیکی استفاده میکند، مانند  و صدای خواننده مرد در آلبوم "رقص سیاه" ^*[۲۰] و یا ویولن سل در آلبومهای "شن روان" و "ترنسفر" ^*[۲۱] در سال ۱۹۸۱. او صدای سینت سایزر  ^*[۲۲] را در آهنگهای خود به گونه ای توسعه داد که به صدای گیتار الکتریک شبیه میشد، که این صدا به صدای تاثیر گذاری در اجراهای زنده و آلبومهای استودیویی او تبدیل شد. در سال ۱۹۷۸ آلبوم "X" را منتشر کرد (نام آلبوم بیانگر دهمین آلبوم او نیز هست)، آلبومی که به اشخاص مهمی ارجاع داده شده است. از جمله: فردریش نیچه،  و . در سال ۱۹۷۹ او نام مستعار  را نیز برای خود برگزید که بیانگر علاقه او به موسیقیدان آلمانی ویلهلم ریچارد واگنر است.

دهه ۱۹۸۰

در این دهه او از سازهای آنالوگ دور شد و به ساز های دیجیتال روی آورد و کمتر از دهه قبل به تجربه گرایی پرداخت. گرچه نشانه های این تغییرات در آلبوم "این را حفر کن" ^*[۲۳] که در سال ۱۹۸۰ منتشر شد به چشم میخورد، اما با انتشار آلبوم "ترنسفر" بود که در آهنگسازی او فراگیر شد. این آلبوم متکی بر تکنیک *[۲۴] بود که نتیجه آن اوج گرفتنهای متناوب و پایان ناپذیر است. این سبک جدید در آلبوم "آودنتیتی" ^*[۲۵] به شکل متعالی خود شنیده میشود (بخصوص در دو آهنگ اول آلبوم). این روند در سال ۱۹۸۴ با آلبوم "بیم"^*[۲۶] که برای موسیقی متن فیلمی به همین نام، به کارگردانی  ^*[۲۷] ساخته شد، ادامه یافت. در این آلبوم شولتز از صداهای خشن دوری ورزید و بر پایه *[۲۸]، صداهایی بیشتر شبیه صداهای آلی سالهای اولیه فعالیت خود، تولید کرد.

دهه ۱۹۹۰

در دهه ۱۹۹۰ کلاوس شولتز به *[۲۹] روی آورد و از صداهای از پیش ضبط شده، همچون صدای "زار زدن زنانه" در آلبومهای استودیویی و همچنین اجراهای زنده خود استفاده کرد. در سال ۱۹۹۵ با بهره گیری از این تکنیک و با همکاری  به عنوان نوازنده گیتار، آلبوم "در غم" ^*[۳۰] را منتشر کرد. در این دهه او تعداد زیادی از قطعات منتشر نشده استودیویی و زنده خود را بر روی چند مجموعه سی دی منتشر کرد.

دهه ۲۰۰۰

در این دهه شولتز بیشتر به ترکیب عناصر موسیقی جز، کلاسیک، ترنس و تکنو پرداخت. او همچنین به همراه لیزا جرارد به عنوان خواننده، یک آلبوم استودیویی و دو آلبوم اجرای زنده را منتشر کرد.

ریچارد وانفرید

ریچارد وانفرید (به انگلیسی: Richard Wahnfried) یا به اختصار "وانفرید" (بعد از سال ۱۹۹۳)، تنها نام مستعار هنری شناخته شده کلاوس شولز است، که بعنوان پروژه جانبی، بین سالهای ۱۹۷۹ و ۱۹۹۷، هفت آلبوم را منتشر کرده است.

از مشخصه های اصلی موسیقی وانفرید (بر خلاف آثار معمول شولتز) میتوان به:

• گرایش به به سبکهای معمول موسیقی راک، ترنس و تکنو
• همکاری بیشتر با نوازنده های شناخته شده و گاه نا شناخته، در کنار نوازندگی سینت سایزر شولتز

نام "ریچارد وانفرید" نشان از علاقه اوست به موسیقیدان آلمانی ویلهلم ریچارد واگنر:

• ریچارد، (که ناگفته مشهود است) نام میانی واگنر است. شولتز، همچنین این نام را برای نام اولین فرزند پسر خود برگزید.
• وانفرید (در آلمانی به معنی "آرامش در نتیجه توهم و یا جنون" میباشد) نامیست که واگنر برای ویلای خود واقع در بایرویت، آلمان برگزید، جایی که بعدها واگنر در آن به خاک سپرده شد. علاقه شولتز نسبت به واگنر، به سالهای قبل از شروع پروژه "وانفرید" برمیگردد. او در آلبوم "باد زمان" ^*[۳۱] که در سال ۱۹۷۵ به بازار آمد، آهنگی بانام "وانفرید ۱۸۸۳" ^*[۳۲] ساخته بود (اشاره به مرگ و محل خاک سپاری واگنر در سال ۱۸۸۳). آهنگ دیگر این آلبوم نیز "بازگشت بایرویت" ^*[۳۳] نام دارد. بعد از سال ۱۹۹۳ آلبومهای ریچارد وانفرید، تنها تحت عنوان "وانفرید" منتشر شدند، با اشاره به نام "کلاوس شولتز" به عنوان تهیه کننده یا آهنگساز افتخاری.